Dag 29 in Palermo

Vandaag zitten we alweer een maand hier. Wauw wat gaat de tijd snel! Soms voelt het alsof het helemaal niet opschiet maar als je dan zo even kijkt... ja dan gaat het best snel voor mijn gevoel. En dat is maar goed ook! Al snel komen mijn ouders mij opzoeken. Oh ik kan niet wachten tot het zo ver is! Ik krijg al veel vragen van begeleidsters en leidinggevende van stage of mijn ouders dingen mee willen nemen uit Nederland. Daar moet ik wel om lachen.

Elke ochtend krijgen wij een ontbijtje van de eigenaar hier in de B&B. Het ziet er wel normaal uit... een croissant en wat yoghurt met cornflakes. Maar vanochtend schrok ik een beetje toen ik zag wat ik kreeg. Een stuk taart met koekjes en thee. Hmmm oke.. die bewaar ik wel voor als ik terug kom van stage.

Vannacht had ik slecht geslapen. De hele nacht erg last gehad van hoofdpijn. Vanochtend ook weer mee wakker geworden. Ik neem wel een paar paracettemolletjes en dan gewoon weer aan het werk. Het gaat vanzelf wel over. Op het werk was Francesca weer blij om mij te zien. Na een tijd vroeg ze aan mij of het wel goed ging. Omdat mijn ogen er zo vreemd uitzagen. Ze voelde al aan mijn hoofd of ik geen koorts had. Ik vertelde haar dat ik hoofdpijn had en slecht had geslapen vannacht. En dat ik dacht dat het kwam doordat ik enorm verkouden ben. Direct haalde ze Dani op (een andere begeleidster) die voelde ook aan mijn hoofd of ik koorts had. Weer vertelde ik dat het wel ging en dat het maar een beetje hoofdpijn is dat vanzelf wel weer over gaat. Dani haalde weer een andere begeleidster op die voor de verandering ook aan mijn hoofd ging voelen of ik misschien koorts had. Ik stond een beetje met mijn mond vol tanden.. ik dacht bij mijzelf "het is maar een beetje hoofdpijn!". Maar daar dachten hun anders over. Al snel kwamen de dames in actie. Ik moest gaan liggen op het zachte gedeelte van de vloer en al snel werd er een kussen voor mij gepakt....en een deken over mij heen gelegd.. de lampen werden uitgedaan en de ramen dicht. Ik gaf meerdere malen aan dat dit niet nodig was en dat het wel ging. Maar wat dacht je? Dat ik op mocht staan? Nee ik moest gewoon blijven liggen. Ik vond dit toch wel zo raar. In Nederland lieten ze mij nog niet naar huis gaan als ik aan het overgeven was.. en hier maken ze zich druk om een beetje hoofdpijn. Ik werd direct goed verzorgd ook al vond ik dit een te overdreven reactie. Al snel kroop ik overeind omdat ik mij er toch ongemakkelijk bij voelde. Dit vond Francesca niet goed en zei direct dat ik weer moest gaan liggen. Jongens...wat moet ik hier nou mee? Ik besloot het maar even zo te laten en moest er ook wel om lachen. Zodra ik de kans kreeg snelde ik overeind en ben weer mijn eigen ding gaan doen met de kinderen.

Thuis ben ik even in bed gaan liggen in de hoop dat het dan snel over zou zijn. Demi bood aan om vandaag te koken dus hoefde ik het een keer niet te doen. Ook wel eens fijn!

Ik hoop vanavond nog mensen te spreken uit Nederland en dan vroeg naar bed te gaan. Goed uitrusten want morgen begint de dag gewoon weer opnieuw.

Ciao Bella!