Dag 37 in Palermo

Jullie zullen wel gedacht hebben... nu stopt ze met het schrijven van de verslagen? Nee hoor wees maar niet bang. Er waren wat problemen. Zaterdag ochtend toen we opstonden hadden we opeens geen wifi verbinding meer. Waardoor dit kwam wisten we nog niet. Maar ik besloot direct aan de bel te trekken bij de eigenaar van de B&B. Hij begreep er ook niks van. Na een paar dagen te vragen kwam er maar niks. Uiteindelijk kwam hij naar mij toe en vertelde mij dat er weer wifi zou komen. Maar dat we er 140 euro voor moesten betalen. Ik stond even met mijn mond vol tanden. We betalen toch al? Je krijgt van ons toch al per persoon elke maand geld? En daarbij zou die wifi niet alleen voor ons zijn maar ook voor hem en zijn klanten. En dacht maar niet dat ik dat ging betalen. Ik besloot daarom maar even met mijn leidinggevende te praten op stage. Die werd enorm boos en ging de eigenaar bellen. Het zou geregeld worden. Het is niet allemaal makkelijk gegaan. Want op het moment zit ik in de gang (waar ik wel internet heb) om dit verslag te schrijven. Op mijn kamer werkt dat helaas nog niet. Maar ik blijf goede moed houden dat dat ook nog wel goed komt.

Maar goed. Hoe is deze week verlopen? Pff wat een verhaal. We zijn maandag naar de cursus geweest. We zouden deze week en volgende week in plaats van 2 dagen cursus, 3 dagen cursus hebben omdat mijn lerares anders niet aan haar tijd komt. Het gaat best goed op de cursus maar het gaat allemaal best snel. Ook merk ik dat mijn lerares erg gestrest is omdat het allemaal niet zo snel gaat als zij denk ik verwacht van ons. Maar zoals ik altijd zeg, meer dan mijn best doen kan ik niet.
Dinsdag gingen we gewoon lekker werken op stage. Ik vind het nog steeds erg leuk en ik krijg leuke reacties over hoe ik mijn werk doe. Verder had ik deze dag erg moeite. Er hing een rare sfeer in huis en er zijn behoorlijk wat dingen voorgevallen. Deze dag was ik echt verdrietig. Ik was zo blij dat mijn ouders en peter mij even belde want ik barstte even in tranen uit. Het werd mij even te veel en ik wist even niet meer zeker of ik de dingen nog wel goed doe ook al voel ik diep van binnen dat ik het wel goed doe. Op deze momenten ben ik echt dankbaar dat ik mensen van thuis kan spreken. Dat ik hun advies aan kan horen en dat ze mij kunnen geruststellen. Want dat had ik echt even nodig. Wat er precies is voorgevallen laat ik nu liever achter mij. Toen hoopte ik nog meer dat de wifi het snel weer zou doen want de behoefte om mijn ouders en peter even te zien werd steeds groter! Ik moet geduld hebben, dat weet ik... Maar het is soms verdomd moeilijk.
Woensdag verliep de dag even wat anders dan normaal. We zouden naar de cursus gaan. Roos gaf die ochtend aan dat ze erg last had van haar handen. Ze heeft dat al erg lang maar nu zat het ook op haar voeten en benen. Hiermee wilde ze even naar stage toe om te vragen waar ze naar een dokter kon. Wij liepen allemaal met haar mee. Toen onze begeleiders dit zagen werd er direct een ambulance gebeld. Pff is dat echt nodig? Kunnen we niet zelf naar het ziekenhuis gaan? Maar ik begreep het wel. We wisten natuurlijk de weg niet naar het ziekenhuis, dat was de reden van het bellen van een ambulance. Ik zou met Roos mee moeten gaan omdat ik degene was die het beste Italiaans spreekt en verstaat van ons 4e. Toen ik vroeg of niet een van de begeleiders mee konden gaan om de boel te vertalen, was dat geen optie. Ze konden niet zomaar weg gaan op het kinderdagverblijf. Wat ik natuurlijk wel begrijp. Toen eenmaal de ambulance er was zijn Demi en Anne naar de cursus gelopen. De ambulance broeders waren het er niet mee eens dat ik mee zou gaan en ze wilde dat er een begeleidster mee zou gaan die Italiaans kan. Ze waren hier niet blij mee omdat ze nu mensen te kort komen op het werk. Ik bood aan om dan maar te blijven werken en niet naar de cursus te gaan. Dit stelde ze zeer op prijs. Ja wat moet ik anders? Ik had heel graag naar de cursus willen gaan, want ik betaal er ook voor. Maar ik kan die lieve mensen niet zomaar in de problemen laten zitten. Die middag zijn Demi en ik even lekker wezen wandelen. Want het was lekker weer en we wilden even een frisse neus halen. We zijn een leuk parkje in gelopen. Hiervan heb ik foto's gemaakt natuurlijk en ook op de site gezet.

De rest van de week verliep net zo hectisch als woensdag. Ik ben nog steeds niet helemaal opgeknapt van de keelontsteking. Daarbij ben ik nog erg verkouden waardoor ik me ook niet helemaal top fit voel. En door deze week ben ik al helemaal bek af. Ik ga even helemaal lekker niks doen dit weekend! Ik hoop vanavond mijn familie weer even te zien en te spreken!

Het is soms best moeilijk in het leven, het is vallen en opstaan, het is geven en nemen. Ik weet dat ik dit kan en heb er de volle vertrouwen in. Maar wat mis ik mijn familie om mij heen!