Dag 63 in Palermo

Ik weet niet wat het is met dat slapen hier. In Nederland stond ik wanneer mijn wekker ging direct naast het bed, of eerder. Hier heb ik echt moeite en betrap ik mezelf erop dat ik nog eventjes blijf liggen en mij nog even omdraai. Niet goed!! Daar moet ik aan werken.

Vandaag weer een gewoon dagje stage. Nog steeds zit ik met een enorme knoop in mijn maag. Ik voel me er totaal niet lekker over maar ik kan niks. Gisteren werd alles mij even te veel. Mijn beste vriendin die is geopereerd, haar oma die overlijd, zij die niet meer hier komt... op stage het gedoe. Het zat mij allemaal even hoog en ik stond op knappen. Na stage ben ik een rondje gaan lopen. Een rondje werd een groot rondje waarna ik ben geëindigd op Politiama. Daar heb ik even op het plein gezeten. Muziek luisteren en even alles op een rijtje zetten. Dat was voor het eerst dat ik naar huis wilde. Gewoon even naar huis. Weg uit deze sfeer, weg van deze problemen, weg van deze gedachten. Wat moet ik nou doen? Altijd weet ik overal antwoord op, weet ik altijd wat ik moet doen. Maar nu weet ik het echt even niet.
Vandaag was ik gelukkig al wat rustiger. Op stage besloot ik vandaag maar gewoon mijn eigen ding te doen. De kinderen zijn zo lief! Zulke schatjes. Ik merk echt dat ik om de kinderen begin te geven. Toen Roos laatst bij mij op de groep was kon ik echt merken dat ze blij waren toen ik er weer was. Iedereen hangt dan aan mijn benen en ik word geknuffeld en gekust door de piccolo bambini! Nee ik zou niet van deze groep af willen. Ook vanwege Francesca. Echt een lieve vrouw! Al een tijdje valt mij op dat een meisje op de groep (A.) al erg veel wil helpen. Als ik haar wat aangeef en vraag of ze het aan een ander kindje wil geven weet ze precies over wie ik het heb. Zo knap dat ze alle namen al kent. Ook probeert ze haar eigen schoenen uit te doen. Dan geeft ze mij die aan en wijst ze aan waar ik ze neer moet leggen. Dan weet ze dat ze sokken aan moet trekken. Ook dat laat ik haar zelf proberen. Ze pakt het al heel netjes vast maar het is nog even stoeien. Uiteindelijk help ik haar en geef haar natuurlijk veel complimentjes. Zo stoer. Ik vind dat ze al klaar is voor de volgende groep! Ze wil al zo veel en ze is al zo slim. Toch is er in de tijd dat wij hier zijn nog geen enkel kind op het kinderdagverblijf naar de volgende groep gegaan. Ik vraag mij af of dat eigenlijk wel gebeurt. Het zou heel zonde zijn als dat niet het geval is. Dan worden deze kinderen erg geremd in hun ontwikkeling. Ze willen al zo veel maar kunnen niet verder groeien. Hier ga ik van de week maar eens navraag over doen.

Dan nog iets. Toen papa en mama hier waren had ik een handtas die echt helemaal kapot was. Het was tijd voor een nieuwe en een goede! Die had ik dus van papa en mama gekregen. Wat gebeurt mij van de week. *Kling* tas kapot. De draagband was kapot. Hij zou gemaakt kunnen worden maar waar laat je dat hier in Palermo doen? Op stage zeiden ze dat ik terug moest gaan naar de winkel. Daar hielden 2 trutjes mij voor de gek en na een lange discussie in het Italiaans ben ik de winkel maar uitgelopen. Toen ik thuis aan kwam zag ik Pino en de huisbaas staan. Ik dacht, wie niet waagt wie niet wint, ik ga het gewoon aan hun vragen. Ik liet hun mijn tas zien. En vol interesse stonden ze er allebei naar te kijken en met elkaar te bespreken wat en hoe ze dat zouden kunnen doen. Pino vroeg of hij het haakje waar die mee vast zat even mocht houden. Ik dacht prima hoor.
Komt Anne vandaag op stage naar mij toe.. met mijn tas in haar handen! Hij was gemaakt!! WAUW! Die schat van een Pino had hem voor mij gemaakt en kwam speciaal op stage om het te laten zien! De schat! Na stage heb ik maar even een flesje wijn voor die lieve man gehaald. Ik ben weer helemaal blij. (Ja weet je wat het is... normaal was de tas al lang gemaakt. Dan had ik papa of Peter die dan wel iets zouden bedenken. Maar die zijn hier niet en zelf heb ik hier geen gereedschapskist. Dus dit was echt heel lief) De fles wijn durfde hij toch niet helemaal aan te nemen. Hij zou mij altijd helpen als ik hulp nodig had. Italianen kunnen standvastig en koppig zijn.... ohhhh maar ik ook hoor! Dus waarschijnlijk zit hij op dit moment een lekker glaasje wijn te drinken.

Ik drink nu fijn een kopje thee en duik mijn bed in. Ik ben doodop.

Ciao Bella