Dag 98 in Palermo

Het is weer een drukke week. De Paas dagen zaten er aan te komen en er moest veel gebeuren. Afgelopen maandag waren we lekker vrij. Tijd om even bij te tanken en rustig aan te doen. Toch blijft er altijd wel iets wat in de weg staat.

Sinds het weekend had ik ontzettend last van mijn rug. Dit is helaas nog steeds niet over. Ik vind het moeilijk om dat te uiten naar de mensen met wie ik samen woon. Ik ben namelijk iemand die erg moeilijk kan stil zitten en graag taken op mij neem. Op dit soort momenten vraagt mijn lichaam om wat rust. En dat kan ik moeilijk toelaten. Zaterdag toch maar de badkamer schoongemaakt en een deel van de keuken weer mee gepakt. Het moet toch gedaan worden. Maandag toen we vrij waren kreeg ik te horen dat ik de hele week niet mag koken. Wat?! Hmm... misschien toch maar gewoon akkoord gaan? Lijkt me eigenlijk wel verstandig. Vooruit dan maar. Ik laat me eens lekker verwennen door de meiden. Maandag was het weer helaas niet zo fijn. Daarom besloten Anne en ik maar eens te relaxen met een gezichtsmasker. Heerlijk. Vroeg naar bed en dinsdag gewoon weer hard aan het werk.

Dinsdag op het werk was er veel te doen. Maar het eerste wat we te horen kregen was wat Anne en ik in Godsnaam gedaan hadden op 2e Paasdag. We hadden een foto geplaatst op Facebook met onze masker op. Oehh dat vonden ze toch wel zo leuk dat we dat deden.
De kinderen waren allemaal erg moe door het weekend. Dat vind ik ook niet zo gek want de kinderen worden hier werkelijk waar overal mee naar toe genomen. Tot in de late uurtjes. Als wij hier om 12 uur in de nacht nog over straat lopen zien we genoeg baby's en jonge kinderen over straat huppelen. Dit is ook weer een onderdeel waar ik niet aan kan wennen. Kinderen hebben rust nodig, regelmaat en structuur. Dit is iets wat ze hier niet kennen. De hele dag zijn mijn kinderen zo moe dat ze hun hoofd maar ergens op leggen omdat ze gewoon willen slapen. Wanneer ik ze gewoon in een bed wil leggen, word dit niet toegestaan. Tenminste niet bij alle kinderen. De reden daarvan? Non lo so. Ik heb twee kleine baby's die ik wel naar bed breng als ze moe zijn. Dit moest ik er in de eerste weken ook door heen drukken. Maar gelukkig slapen ze heerlijk in de bedjes.
Voor de rest ben ik erg druk bezig met het afronden van de verslagen. Ik ben aangekomen bij de laatste examen opdracht maar dit is een verschrikkelijke opdracht. Eerst maar eens goed overleg voeren op stage in de hoop dat ik dit wel mag uitvoeren. Mijn opdracht heeft te maken met oudergesprekken voeren. Dat is iets wat ik absoluut niet mag doen. Maar hier bedenk ik wel wat voor.

Voor nu ga ik maar op tijd naar bed. Met mijn rug gaat het nog steeds erg slecht. Gelukkig heb ik wel medicijnen, maar daar krijg ik maag pijn van. Ze hebben hier wel een apotheek waar ik maagbeschermers kon halen maar die mag ik niet vaak nemen. Helaas werkt dit dus niet helemaal fijn. Hopelijk door veel rust te pakken, gaat het snel beter.

En dan nog 1 ding.. Wat voelde ik mij verdrietig om Pasen te missen in Nederland. Ik heb hier natuurlijk ook wel Pasen gevierd. Ik ben naar de kerk geweest maar voor de rest is iedereen bij en met familie. Op dit soort momenten mis ik thuis heel erg. Ik tel de dagen af om weer naar huis te gaan. De tijd gaat wel snel... soms veel te snel. En ik weet dat het raar klinkt als ik eerst zeg dat ik niet kan wachten om naar huis te gaan, en vervolgens zeg dat de tijd te snel gaat. Maar het is een dubbel gevoel. Ik wil niks lievers dan mijn familie weer zien. Maar ook ga ik moeite krijgen om hier afscheid te nemen van alle mensen die ik hier heb leren kennen. De lieve kinderen, mijn lieve collega's. Dat mensen in z'n korte tijd al zo veel voor mij kunnen betekenen. Ongelofelijk.

Ciao Ciao