Week 3

Alweer week 3. Alweer 22 dagen voorbij. Aan de ene kant gaat de tijd snel. Maar aan de andere kant gaat de tijd helemaal niet snel.

Ten eerste wil ik beginnen met "WOW!", wat is mijn eerste reisverslag al veel gelezen! Fijn om te zien dat mensen om mij heen plezier hebben in het lezen van de verslagen. Het schrijven van deze verslagen is voor mij een stukje verwerking. Het is natuurlijk dit keer anders. Dit keer hoef ik niet meer te wennen aan de mensen hier, aan de cultuur, de ontzettend ranzige geur op de straten en het geweld wat hier zo anders is dan in mijn veilige omgeving in Nederland. Het is anders dit keer. Ook dit schreef ik in mijn vorige blog. Wat ik echt ontzettend mis zijn de meiden om mij heen. Als ik in de ochtend opsta heb ik al geneigd om vanuit mijn bed te roepen "Anne! Demi! Ontbijten?!". Maar elke keer op het moment dat ik dit wil doen, besef ik mij dat er geen reactie komt. Dat ik alleen zou moeten ontbijten. Is het moeilijk voor mij om alleen te zijn? Nee, ik kan best alleen zijn, op mijn kamer om even mijn tijd te pakken. Maar het "echt" alleen zijn... ja. Dat is moeilijk voor mij. Niemand die even mee wil een rondje wandelen, niemand die even mee gaat naar de markt om fruit te halen. Alles wat ik doen, doe ik alleen. Dit is hopelijk een kwestie van wennen. Maar dit duurt en duurt. In dat geval gaat de tijd erg langzaam.

Daarin tegen gaan de dagen op het werk wel snel. De kinderen zijn gek op mij en ik op hen. Toch blijven bepaalde zaken mij irriteren. Gaan de dingen nog steeds zo anders dan in Nederland. Afgelopen keer heb ik telkens tegen mijzelf gezegd dat ik dit moet accepteren en respecteren. Dit omdat ik niet alles kan veranderen zoals ik dat wil. Toch blijven dingen moeilijk voor mij om te zien. Vooral de manier van omgaan met de kleintjes. Ik kan toch echt zeggen dat ik een kinderhart heb en het mij daarom erg pijn doet bepaalde dingen te zien gebeuren. Hopelijk kan ik hier een beetje verandering in brengen. Voor het grootste gedeelte doe ik gewoon mijn werk daar, doe ik wat ze van mij verwachten te doen. Alleen doe ik het op mijn manier. In bepaalde dingen kan ik echt niet met hen mee gaan, omdat dit ingaat tegen alles wat ik op mijn opleiding heb geleerd, ingaat tegen al mijn normen en waarden. Dit zien zij op het werk en accepteren dit gelukkig dan ook. Inmiddels kennen ze mij erg goed en weten ook dat ik dit goed bedoel. Als we het bijvoorbeeld hebben over een "Time-out". Voor de mensen die niet weten wat een time-out is, dat is een manier van straffen van een kind. Wanneer het kind iets heeft gedaan wat niet mag dan wordt het even op een stoeltje gezet en mag er pas weer vanaf komen wanneer dit tegen hem/haar gezegd wordt. Het woordje "even" in die zin, is eigenlijk niet van toepassing. De time-outs worden om de haverklap gegeven, en meestal altijd aan dezelfde kinderen. Het kind wordt zonder enige uitleg op een stoeltje gezet en weet dan dat het een time-out heeft. Maar waarvoor? Dit is hen niet duidelijk. Vervolgens wordt er eigenlijk niet meer naar het kind omgekeken. En dan gebeurt het "nog wel eens" dat het kind een uur later nog op die stoel zit. Hier breekt mijn hartje van. Zoals ik heb geleerd is een time-out geven helemaal niet zo verkeerd. Wanneer het kind na een aantal waarschuwingen nog niet begrijpt dat het niet de bedoeling is om door te gaan met het ongewenste gedrag dan kan een time-out een goede manier zijn. Wat ik weet van een time-out geven is dat het belangrijk is om het kind apart te nemen. Op ooghoogte gaan zitten en het dan op een rustige duidelijke manier uitleggen waarom het nu een time-out krijgt. Als je dit niet uitlegt zal het kind totaal niet begrijpen waarom het daar moet blijven zitten. De duur van een time-out pas je aan op de leeftijd van het kind. Is het kind bijvoorbeeld 3 jaar, krijgt het 3 minuten een time-out. Is het kind 5 jaar, krijgt het 5 minuten een time-out. Zo probeer ik dit aan te pakken op het werk. Helaas zijn er dan weer andere belemmeringen die deze aanpak van een time-out niet succesvol maken. Want niet alle kinderen krijgen een time-out bij mij op het werk. Twee kinderen kunnen precies hetzelfde ongewenste gedrag laten zien, keer op keer. De een krijgt elke keer een time-out waarbij de ander even lekker geknuffeld wordt. Dit klopt niet voor mij. Dit ook bij het zoontje van een van de begeleiders. Hij is erg gewelddadig en bijt, slaat en stomp veel kinderen en zelfs zijn eigen moeder. Wanneer ik hem dan op een time-out zet krijg ik er ook nog een klap bij in mijn gezicht. Vervolgens wordt het kind dan opgepakt en lekker geknuffeld en getroost omdat het moet huilen vanwege de reden dat het op de time-out stoel zit.

Ja zo kan ik nog wel even door gaan. Dit was een klein voorbeeld. Dit zijn punten die ik probeer bespreekbaar te maken zodat iedereen begrijpt dat dit geen effectieve en gestructureerde manier is om met het ongewenste gedrag van het kind om te gaan.

Dan even over mijn dagelijkse wandeling naar het werk. Elke ochtend loop ik naar het werk en in de middag als ik klaar ben ook weer terug naar huis. Sinds ik Palermo ken, zit er altijd een zelfde zwerver met 3 prachtige honden. Deze man is anders dan andere zwervers. Dit omdat hij nooit bedelt, nooit om geld of wat dan ook vraagt. Toen mijn ouders hier waren kreeg hij van papa elke keer wat en van mama een lieve glimlach. Dit krijgt hij van mij nu allebei. Elke middag na het werk krijgt hij een euro en een glimlach. Soms wens ik dat armoede niet bestaat. Dat iedereen een dak boven het hoofd heeft. Dat niemand bang hoeft te zijn en zich moet afvragen hoeveel dagen hij dit keer niet kan eten. Dit gaat mij aan het hart. En ja ik hoor jullie denken... "Maar die mensen hebben het zelf gedaan, blablabla". Nee, niet iedereen kiest hiervoor. Er is een ontzettend groot verschil tussen daklozen en bedelaars. In dit geval heb ik onderscheid gemaakt met deze man. Ik wil proberen iets goeds te doen voor de wereld, op welke manier dan ook.

Voor de rest is het hier prachtig weer. Blauwe lucht, de zon op mijn gezicht. Heerlijk. Dit geeft mij weer energie. Want mijn energie is ver te zoeken. Nou ja.... de espresso's werken ook behoorlijk goed hier!

Ik ga het proberen nog even vol te houden. Gelukkig krijg ik veel steun vanuit Nederland! Bedankt iedereen.