Week 7

Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven. Dit omdat mijn mama mij kwam opzoeken! Omdat ik volop van de tijd met mama wilde genieten had ik besloten even niet te gaan schrijven.

De afgelopen twee weken is er veel gebeurt. Natuurlijk was er eerst oud en nieuw. Omdat ik het grote vuurwerk altijd zo mooi vind om te zien had ik eigenlijk gehoopt dat ze dat hier ook veel deden. Vooral bij de grote theaters waar al een scherm was klaargezet en mooie bloemen waren neergezet. Maar dit viel een beetje heel erg tegen! Niks... nada...niente! Alleen maar van die rotjes waar ik als de dood voor ben. Mijn oud en nieuw was dus snel afgelopen. Maar mijn oud en nieuw begon wel wat anders dit keer. Niet met champagne maar met iets anders bijzonders. Een vriendin van mij die hier ook woont komt uit Spanje. Daar hebben ze de traditie om met oud en nieuw druiven te eten. En nee, niet zomaar druiven eten. Precies om 00:00 uur hoor je de kerkklokken, die natuurlijk 12 keer gaan. Bij elke klokslag stop je een druif in je mond. Dit is voor geluk en gezondheid in het komende jaar.

Daarna kwam mijn lieve mama mij opzoeken! 1 januari stond ik haar op het vliegveld op te wachten. Wat was ik ontzettend blij dat zij er was! Ik kon niet wachten om lekker tijd met haar door te brengen, weer lekker bij te kletsen over alle leuke maar ook minder leuke dingen. Gewoon even lekker tijd voor mij en mijn mama. Dit is dan ook wel goed gekomen! Maar wat mis ik haar nu al zeg! Dat is iets wat bij mij denk ik nooit zal veranderen.... afscheid nemen! Bah! Wat een hekel heb ik daaraan zeg. Vol emoties weer alleen terug naar huis gegaan nadat ik mama had weg gebracht naar het vliegveld. Zo veel mogelijk minuten proberen te trekken om nog even bij haar te zijn. Maar dan is het toch echt weer afscheid nemen. Hierbij hield ik het dan ook niet droog. Mama het was zo fijn dat je er was! Bedankt voor alles!

En dan... 6 januari, op mijn verjaardag nog wel, waren ook de meiden aangekomen vanuit Nederland. Voor hun werd dit een nieuwe uitdaging, vol met verrassingen. Ik wilde hun hier waar nodig was natuurlijk bij begeleiden. Maar ook wilde ik hun wat dingen zelf laten ontdekken. Dat is namelijk wel het leukste, niet het makkelijkste maar hier komen zij wel doorheen. Voor hun komst was ik veel bezig met het regelen en organiseren van hun appartement. Ik had inmiddels goed contact met hun huisbaas. Maar het is en blijft een Italiaan hé. Afspraken nakomen is hier nog wel eens moeilijk. Voor de kerst werd mij vertelt dat hij van plan was het appartement te gaan renoveren. Mijn vraag was toen direct wanneer hij dit dan van plan was, aangezien de boel wel in orde moet zijn als de dames uit Nederland komen. Hierbij beloofde hij mij dat alles in orde zou zijn, dat het allemaal schoon achtergelaten zou worden en dat er geen problemen zouden zijn. Eigenlijk hadden we afgesproken dat ik per 30 december zou gaan over verhuizen naar het appartement van de meiden, zodat we met z'n drieën konden gaan wonen. Ook beloofde hij mij dat dit geen enkel probleem zou zijn en dat alles dan wel klaar zou zijn. 30 december ben ik gaan kijken. Het appartement was niet meer bewoonbaar. En wat nu?! Na veel nadenken en overleggen met de mensen thuis had ik toch maar besloten te blijven zitten waar ik zit. Er waren namelijk nog wat afspraken die ineens veranderd zijn. Zo kreeg ik te horen dat we buiten de huur om ook de losse rekeningen moeten gaan betalen, hierbij had ik een rekening mogen bekijken van alleen de elektriciteit. Deze had het bedrag van 180 euro voor de maand december waar op dat moment twee mensen hadden gewoond. Hier schrok ik nog al van. En dan zou de rekening van het water nog komen en daarbij moesten wij nog apart betalen voor de wifi en het gas. Nou dit was ik dus niet van plan. Maar goed, even buiten het zeuren om. Alles proberen positief te bekijken hé. De meiden konden niet wachten namelijk tot ze hier in Palermo zouden zijn. Maar ook voor de meiden was het een beetje schrikken, ondanks de renovatie "bijna" klaar was en de huishoudelijke spullen nog gebracht zouden worden, voelde hun zich ook niet zo heel prettig in het nieuwe onderkomen. Meteen heb ik een aantal voorstellen gedaan en wat proberen te communiceren met de huisbaas. Na veel nadenken besluiten ze dan misschien toch om bij mij te gaan wonen.

Buiten alle drama van de woonsituatie van de meiden was het ook voor hun deze week hun eerste werkdag. Heerlijk vond ik het om hen mee te nemen naar de plek waar ik elke ochtend weer naar toe loop. En dan elke middag, toch een beetje opgelucht, weer terug naar huis toe loop. Ik was heel benieuwd wat zij hiervan vonden. Maar voordat zij daar iets over kunnen vertellen moeten ze het eerst maar eens rustig verwerken.

Voor de rest ben ik erg moe. Moe van alles, soms ook echt moe van mezelf. Ik moet toch eerlijk zeggen dat het voor mij moeilijk blijft om rust in mijn hoofd te vinden. Om een eigen weg te wandelen en met twee voeten op de grond te blijven staan. Ik mis de mensen thuis en dat gemis is soms te groot. Maar ik probeer ergens de kracht te vinden die mij hier door heen helpt. Mama was de afgelopen 10 dagen mijn kracht!