Week 12

Hallo allemaal,

Ik weet het... mijn verslag eindigde op "week 10" en nu is het week 12. De afgelopen twee weken waren best een beetje druk voor mij. Hierdoor is het schrijven van mijn wekelijkse avonturen er een beetje bij ingeschoten. Maar des te meer ik nu te vertellen heb.

Op het werk was het de afgelopen week best druk. Zoals ik in mijn vorige verslag vertelde over het maken van de maskers voor de carnaval. Dit hebben we vorige week afgesloten. Dit was nog best even doorwerken want mijn collega's wilde per se dat ik dit zou afmaken en niet iemand anders. (Is weer even een complimentje voor mij he). Maar zo blij dat ik was dat het klaar was en met de kids mee naar huis ging, zo snel was de blijheid ook weer over. Want maandag begonnen we al weer met het volgende thema "San Valentino". Samen met mijn knutselcollega weer gaan brainstormen over leuke ideeën. Eigenlijk beslist mijn leidinggevende altijd wat wij moeten maken, maar de laatste tijd geven we steeds meer onze eigen draai eraan. Hiervoor begon ik de maandag ochtend met het tekenen en het knippen van 50 grote harten. Ja je leest het goed...50. Maar goed, zo erg vind ik dit nog helemaal niet zo. Als ik bezig ben met werkjes voor de kinderen dan zit ik niet op de groep. Ik ben dan aan het werk in het "laboratorium" zoals ze dat hier noemen. Altijd neem ik hiervoor wel wat kinderen uit de groep mee. Dit niet alleen om ze mij te laten helpen maar ook gewoon voor de gezelligheid. Meestal zingen we dan samen liedjes en lachen met elkaar. Maar het is dan wat rustgevende voor de kinderen. Omdat niet alle kinderen mee gaan maar alleen een klein groepje. Daarom vind ik het helemaal niet erg om lekker met de kinderen te gaan knutselen. Ik merk dat doordat ik meer werk doe (dan als ik op de groep zou blijven) wat minder vermoeid word. Klinkt misschien raar voor jullie maar als ik op de groep sta vreet dat zo veel energie en kracht dat ik soms bijna in slaap val tussen het ontwijken van vliegend speelgoed. In het laboratorium ben ik relaxed met de kinderen en ben ik ook daadwerkelijk met iets bezig. Dit vind ik fijn! Maar na het tekenen en knippen van die 50 grote harten ben ik met de kids aan de slag gegaan. de harten werden versiert met de vingerafdrukken van mijn schatjes. Hiervoor heb ik drie verschillende kleuren gebruikt. Ik zal een foto plaatsen van de gemaakte werkjes! Ik en de kinderen waren er behoorlijk trots op! Het eindresultaat is prachtig! Zo tot zo ver mijn leuke drukke werkweek.

Dan nu... het is vandaag maandag. Na een druk weekend hoopte ik op een net zo leuke werkweek als afgelopen week. Maar helaas. Toen ik vanochtend op het werk kwam kon ik wel huilen. Want, wat is er aan de hand. Blijkbaar vonden ze (mijn leidinggevende) dat er nog niet genoeg speelgoed en troep op mijn groep was. Dat de ruimte nog niet klein genoeg is voor zoveel kinderen en dat wij nog niet genoeg stress ervaren door al het speelgoed. Want geloof me, er is echt te veel in een te kleine ruimte. Te veel kleuren, te veel speelgoed, te veel materialen. Waarvan overigens meer dan de helft kapot is of niet meer werkt. De kinderen kunnen al moeilijk rondlopen/rennen in de ruimte omdat ze steeds vallen vanwege te veel spullen. De kinderen gaan elkaar irriteren doordat ze geen ruimte om zich heen hebben. Dit levert normaal gesproken al veel stress op bij de kinderen maar ook zeker bij mijn collega's en mij. Nu hebben ze bedacht dat het leuk zou zijn om een ballenbak op de groep te zetten. Oke wat?!?!?! Menen jullie dit? Of is dit een grapje? Nee dit was dus geen grapje. Een grote ballenbak dat 1/4 van de groep in beslag neemt. Een ballenbak die kapot is waardoor de ballen er niet alleen vanuit de bovenkant uit kunnen maar ook vanuit de onderkant. Daarbij als je mijn kinderen kent... geef ze een bal en het vliegt een minuut later om je oren. Dus... Dikke pret zullen we maar zeggen. Direct ben ik gaan vragen van die dit fantastische idee was. Dit was van een van mijn leidinggevende. Die begrepen niet wat dit voor een effect zou hebben op iedereen. Want naast dat het veel stress bezorgd, veel pijn in de rug en veel huilende kinderen, is het ook nog eens gevaarlijk! Want er is geen plekje meer vrij op de grond om fatsoenlijk je voet neer te zetten. Bij elke stap sta je al op een bal. Maar hier word het probleem niet van ingezien door mijn leidinggevenden. Dit omdat zij nooit op de groep staan. Veel problemen worden niet aangepakt doordat zij beweren dat het geen probleem is. Laat ze zelf maar één dag op de groep staan, dan zullen ze wel anders praten. Ik had dus te snel gejuicht na een fijne rustige werkweek. De stress is weer binnen.

Maar afgelopen weekend heb ik wel lekker genoten. Na alle zorgen die ik niet uit mijn hoofd krijg, toch geprobeerd wat te ontspannen. Ik vind ontspannen best wel een beetje moeilijk soms. Ook heb ik veel last van pijn. Dit is al een tijdje weer goed te merken. Van de week ga ik met een goede kennis, die als dokter in de apotheek werkte, naar een specialist toe. Ze vroeg mij of ik dit wilde omdat ze mee had gekregen dat ik veel pijn heb. Zij kwam zelf al met diagnoses aan maar wilde mij graag meenemen naar een specialist. Na jaren ziekenhuis in, ziekenhuis uit met mama had ik hier eigenlijk niet zo'n zin in. Maar een andere kijk op de situatie is natuurlijk wel het proberen waard. Wie weet hebben ze hier andere middelen of andere technieken om achter bepaalde dingen te komen. Dit vind ik dus wel spannend.
Het weer is hier lekker warm op dit moment. 22 graden hadden we vandaag en het afgelopen weekend. Heerlijk aan het water in de haven gezeten, in de warme zon lekker aardbeien eten. Genieten is dat!
Dit ga ik vaker proberen te doen! Wat meer aan mezelf denken buiten al het werken om.
Zaterdagavond ben ik heerlijk uit eten geweest. Het was een klein stukje met de auto maar ik was verbaast over het restaurant. Het restaurant had de naam "Stop de tijd". Wauw! Een Nederlands restaurant hier in Palermo? Dat is leuk! Alleen kon niemand daar een woordje Nederlands.
En na het eten mijn favoriete Italiaanse band gaan opzoeken! Want Hotze was weer terug uit Nederland.

Genieten van de kleine dingen is soms moeilijk, maar is ook zo nodig!