Week 20

We zijn al weer wat weken verder. De laatste keer dat ik mijn blog schreef is al weer een tijdje geleden. In de tussentijd is er veel gebeurt. TE veel.

Op het werk verloopt alles wel redelijk goed. Het zijn lange en vermoeide dagen. Het is hard werken en accepteren hoe het gaat. Ik voel mij er heel erg goed, ondanks de discussies die ik soms aan ga met mijn collega's. Ze tonen mij respect en accepteren hoe ik ben, wat mijn normen en waarden zijn en hebben mij daarbij heel erg lief. Vorig jaar was ik nog echt een stagiaire, dit jaar is dat niet meer. Ik ben een collega. Dit geeft mij veel meer ruimte, energie en uitdaging. Ze kennen mij door en door, vragen mij advies over alles en laten echt merken dat ik er bij hoor. En dan kan ik niet uitgepraat raken over de band die ik met mijn lieve kindjes heb! Ongelofelijk prachtig! Maar ook weet ik dat dit heel pijnlijk en moeilijk gaat worden op de dag dat ik afscheid moet gaan nemen. Ouders die ik nog van vorig jaar ken dachten dat ik hierheen was verhuisd en niet meer terug naar Nederland zou gaan. Wanneer ze dus hoogte kregen dat het ook dit keer maar tijdelijk was, zag ik veel teleurgestelde en verdrietige gezichten. Het is lastig uit te leggen wat het met je doet als je dag in dag uit met dezelfde kinderen bent. Alle kinderen zijn zo verschillend, zo uniek.... maar geven je zo ontzettend veel moois. Door de zware en moeilijke tijden die ik wel eens heb, geven zij mij weer veel nieuwe energie, nieuwe moed en de kracht om weer op te staan. Kinderen zijn speciaal!
Ondertussen in Huize Eveline ging het niet zo goed als gedacht. Dit had ik niet aan zien komen. Sinds ik weer terug ben in Italië woon ik in een groot appartement waar ik met meerdere mensen woon. Ik heb daar mijn eigen kamer waar ik tot begin februari prima heb gewoond. Ik vond het juist wel lekker met verschillende mensen in huis te wonen. Zo woonde ik met een Japanse vrouw/meisje van 36 jaar. Om haar moest ik altijd zo lachen. Ze kon nauwelijks Engels en nauwelijks Italiaans. Dus communiceren met haar was altijd best grappig. Ze leerde mij Japans eten kennen waar ik altijd heel nieuwsgierig naar stond te kijken wanneer ze bezig was met koken. Dan woonde ik met twee jonge jongens in huis. Deze twee zijn beide Siciliaans en deelde samen een kamer. Natuurlijk had ik met de jongens geen probleem. Altijd kon ik fijn met ze lachen maar ik bleef op een veilige afstand. Dan had ik mijn buurman. De leukste van het stel. Hij was een leraar op de Universiteit en was wel in voor grapjes en slap geouwehoer. Dit was ons vaste groepje in huis. Nooit problemen gehad, en als die er wel waren werd dat onderling netjes met elkaar besproken. Tot begin februari. We kregen er een huisgenoot bij. Een Poolse griet van 27 jaar. Ze zou hier blijven voor een jaar. De eerste ontmoeting met haar was al een shock voor mij. Dat ging als volgt. Ik was samen met een vriend aan het koken in onze keuken. Pool kwam binnen en zei dat ze nodig koffie moest drinken, dus of ik even wilde stoppen met eten koken. Omdat ik dacht 'ze zal wel een lange dag hebben gehad, ik stop wel even voor haar dan kan zij even koffie zetten'. Nadat ze haar koffie gezet had ben ik weer rustig verder gegaan met koken. Voor de tweede keer kwam mevrouw binnen en gaf mij het bevel dat ik mee moest komen. Dit omdat ik haar moest uitleggen hoe de wasmachine werkt. Dit was een rare kennismaking. Maar de dagen die erop volgde werden alleen maar verschrikkelijker. In huis hadden wij met z'n alle de afspraak dat als je iets gebruikt hebt, je gewoon netjes je afwas doet zodat niemand er last van heeft. Deze afspraak kende mevrouw nog niet. En omdat iedereen hierover aan het klagen was in huis, dacht ik dat ik haar dat best wel even kan vragen namens iedereen. Dus vroeg ik de volgende ochtend toen ik haar tegen kwam in de keuken of het een probleem voor haar zou zijn om haar afwas te doen wanneer ze klaar was. Hierbij ontplofte ze en begon als een idioot te schreeuwen. Hierbij werd ik bedreigt en daarna liep ze boos de keuken uit. Hier ben ik toen erg van geschrokken, want dit was niet mijn bedoeling. Mijn stem was echt op z'n liefst en het was een vraag en geen bevel. Hierna besloot ik maar niks meer aan haar te vragen en ging gewoon door met mijn eigen leven. Ondertussen was mevrouw lekker aan het flirten met mijn bezoek, klopte ze regelmatig in paniek aan mijn deur omdat ze een noodgeval had en mijn hulp daarvoor nodig had maar ondertussen negeerde ze mij compleet. Dit vond ik een beetje kinderachtig. Op een dag was ik er klaar mee (net als alle andere mensen in huis) dat ik de enige was die de hele keuken steeds schoonmaakte en ben naar de receptie gelopen. Het meisje van de receptie sprak iedereen hier netjes op aan en dus ook mevrouw Pool. Hierbij was de bom ontploft en kwamen de dreigementen weer te voorschijn. Na geprobeerd te hebben om hier als normale mensen over te praten samen met de eigenaar kwamen er hele rare verhalen over tafel. Maar dan bedoel ik ook echt, hele rare verhalen! Bij deze werd ik zelfs door de huisbaas gechanteerd en heb daarbij besloten mijn spullen te pakken. Voor mijn vertrek heb ik tegen mijn ouders nog gezegd, dit jaar ga ik niet meer verhuizen, waar ik kom daar blijf ik. Maar bij deze, ik ben verhuisd! Voor nu even genoeg. (Anders krijgt mijn oma nog moeite om dit te lezen).

Voor de rest is het weer hier fantastisch! Bikini is in aantocht! Heerlijk aan het genieten van de mensen om mij heen en van dit prachtige eiland! Ik heb een aantal foto's erop gezet, voor de mensen die deze graag willen zien!

-xx-