Week 10

Het heeft weer even geduurd voor ik mijn verslag weer klaar had. Maar daar had ik uiteraard hele goede redenen voor.

Deze week was weer een drukke week op het werk. Het is ook hier in Italië bijna carnaval. Daarvoor moesten we hard aan het werk om de werkjes voor de kinderen af te krijgen. Er worden dan leuke, creatieve dingen bedacht voor de kinderen. Alleen vind ik het dan zo jammer dat het dan niet op het niveau van het kind word bedacht. Zo moesten mijn peutertjes maskers maken. Hartstikke leuk! De bedoeling was dat de jongens een leeuwen masker krijgen en de meisjes zouden een leeuwinnen masker maken. Maar dit was voor de kinderen van die leeftijd totaal niet uitvoerbaar. Tenminste niet het ideale beeld wat mijn leidinggevende graag willen. En wat er dan gebeurt is dat wij (de begeleidsters) dit werk dan moeten doen. Niet erg ofzo, maar het gaat er juist om dat het een werkje is dat het kind zelf heeft gemaakt. Het kind heeft in dit geval helemaal niks zelf gedaan om een mooi masker voor carnaval te maken. Hier ben ik de hele week mee bezig geweest. Vorige week zijn we er al mee begonnen en deze week hebben we dat afgemaakt. Een aantal kinderen zitten er wel bij wanneer wij ze aan het maken zijn, maar het is duidelijk genoeg dat ze zich dan heel erg vervelen. Natuurlijk ben ik dan wel zo, dat het mij niet zo veel kan schelen hoe de rest het graag wil, maar dat ik de kinderen bepaalde dingen wel zelf laat doen. Maar om een lang verhaal kort te houden, de maskers zijn af en ze zien er geweldig uit!
Voor de rest ben ik erg druk geweest op alle groepen. Het is een klein beetje chaos op het werk omdat mijn collega in het ziekenhuis ligt. We missen dus personeel en dat is goed te merken. Ik probeer in dat geval overal te helpen en bij te springen waar dat nodig is. Nog steeds denk ik heel vaak "Arme Francesca en arme Daniella". Deze twee vrouwen zijn top vrouwen. Zij werken zo hard en er word nooit rekening gehouden met hen. Allebei werken ze 6 dagen in de week de hele dag. Waar andere collega's elke dag om half 2 stoppen en naar huis gaan, gaan zij nog hard door. Het is soms triest om te zien hoe hard werkende vrouwen tegen een burn-out gaan aanlopen als ze zo door gaan. En het is triest om te zien dat collega's hier niks om geven. Ik probeer te helpen waar ik kan. En daar zijn ze mij dankbaar voor.

Mijn drukke werkweek werd ditmaal onderbroken door iets positiefs en leuks! Want woensdagavond heb ik mijn twee maatjes opgehaald van het station! Hoe moe ik ook was van het werken, toen ik hen zag had ik ineens zo veel energie! We hebben alleen maar leuke dingen gedaan. Veel gelachen, geouwehoerd en plezier gemaakt. Het was lang geleden dat ik mij zo vrolijk heb gevoeld. Zo lekker in mijn vel, gewoon even zonder zorgen. Ze hebben mij weer kracht gegeven zoals ze altijd doen. Zodat ik mijn gedachten eigenlijk eens even los kan laten en weer door kan! In mijn vorige verslag schreef ik over hoe slecht het weer was. Maar de dagen dat de jongens hier waren hebben we geweldig weer gehad! Die idioten liepen zelfs rond in een hemdje, waardoor ze van iedereen kregen te horen dat ze niet goed wijs waren. Ook had Eli mijn ketting meegenomen uit Nederland. De ketting met opa! Zo fijn om hem weer dicht bij mij te hebben. Met hem bij mij kan ik alles aan! Kort om. Ik heb genoten! En ik geloof de jongens ook!



Zoals gewoonlijk: Koppie hoog en doorgaan! Ooit geleerd en nooit meer vergeten. Soms zijn enkele woorden zo belangrijk, dat je ze nooit meer vergeet.