Dag 8 in Palermo

Vandaag zou voor deze week onze laatste dag zijn. Toch werd er al gesproken dat we zaterdag ook moesten komen werken. Dit was niet afgesproken waardoor we met onze huisbazin andere afspraken hadden gemaakt. Dat vonden ze gelukkig niet erg dus dat zou betekenen dat we hierna lekker weekend zouden hebben. Daar was ik eerlijk gezegd nog nooit zo blij om geweest! Wat een week zeg. Ik heb het gevoel dat ik al de hele week geen slaap of rust heb gehad waardoor ik me oververmoeid voel. Vanavond daarom ook maar op tijd naar bed en morgen proberen uit te slapen. Maar eerst...

De dag begon zoals de afgelopen dagen met een goed flink ontbijt aangezien we de hele ochtend/middag niks meer zouden kunnen eten. Aangekomen op stage waren ze erg blij om ons weer te zien. We worden daar wel heel hartelijk ontvangen met een knuffel en een kus. Dat vind ik wel een fijn gebaar. Ik had besloten mijn schrift mee te nemen voor het geval dat mijn begeleidster mij weer graag wat Italiaans zou willen leren. Dan kan ik het in ieder geval opschrijven! Ze vond dat zelf een heel goed idee en pakte direct het schrift en begon er van alles in te schrijven. Het is wel veel duidelijker zo! Het dagje ging weer zoals de andere dagen. De kinderen waren helemaal over de toeren en dat ging de hele dag door. Ik heb een jongetje op de groep die echt alleen maar stopt met huilen als hij gedragen wordt. Dat vinden ze hier ook goed. Ik denk dan bij mezelf... wij zouden dat niet elke keer toelaten omdat het kind er anders aan gaat wennen en de hele dag gedragen moet worden. Vandaag liet ik het jongetje eventjes een stukje lopen toen hij aan het huilen was. Ik hield zijn handje wel vast. Even later ook met een ander meisje. Toen kwam de leidinggevende naar mij toe en werd een beetje boos. Ze zei dat ik haar moest dragen omdat ze het niet leuk vind om te lopen. Ik dacht bij mezelf dat kan mij niet zo veel schelen, een kind hoor je niet de hele dag te dragen als het zelf heel goed kan lopen. Het is ook niet goed voor de ontwikkeling van een kind wanneer je het alleen maar draagt. Daarbij is het ook niet goed voor je eigen gezondheid. Ik merkte na 1 dag werken daar al dat mijn rug dit niet op prijs stelt. Aangezien je de hele dag op een harde grond moet zitten, de kinderen continu moet dragen, de kinderen in een verkeerde houding eten geven en zo nog verder. Maar ik besloot er niet op in te gaan en maar gewoon te doen wat er gezegd werd. Waar ik even mijn tanden op elkaar moest bijten was toen we in de baby ruimte waren. 9 van de 10 kinderen was aan het huilen. Allemaal omdat ze mega moe zijn. In de ruimte hiernaast is een slaapkamer met genoeg bedjes. Ik begreep het niet....waarom deden ze die kinderen niet gewoon in bed? Die kinderen waren zo moe. Er staan 2 Maxi-Cosi's bij ons op de groep waar de grote kinderen in moeten slapen. Dit is echt niet goed. Een van de kindjes kroop er uiteindelijk zelf in en viel bijna in slaap, de begeleidster vond dat er een ander in moest gaan slapen dus trok dat kind er uit en zette het op de grond. Ik vond dit zo zielig. Uiteindelijk ben ik met een paar kinderen op de grond gaan zitten op mijn schoot en probeerde ik ze een beetje in slaap te schommelen zodat ze hopelijk in slaap zouden vallen of in ieder geval even zouden rusten. Ik liep met een van de kinderen naar de wc om het even te verschonen en daar moest ik wel even een traan laten. Het kind was zo moe dat het helemaal slap was, maar niet mocht slapen. Gelukkig kwam Demi er toevallig even aan en gaf me even een knuffel en luisterde even naar mij. Anne vertelde dat ze wat gegeten had. Ik besloot ook om even naar de wc te gaan om daar stiekem wat te gaan eten. Dat is niet echt een fijn gevoel. Maar je wordt door niet te eten en de hele dag niet veel te doen erg moe en dan heb je wel behoefte aan een beetje energie. We hopen dat als Nina (onze lerares op school) komt er wat aan gaat veranderen want dit houden wij niet vol.
Aan het einde van de dag zeiden onze begeleiders dat we een broodje moesten gaan halen: Pane Con Milza. Zo heet dat broodje. We gingen dat samen met mijn begeleidster halen. Ze wilde per se dat we dat zouden proeven en pas daarna zou ze vertellen wat het was. We waren erg benieuwd. Toen we de broodjes kregen keken Anne en ik elkaar aan. Dat hadden we al een keer gegeten op de markt. Wij dachten dat het een broodje aardappel was... zou het dan toch iets anders zijn? We vonden het in ieder geval lekker dus we aten het broodje lekker op.

Toen lekker naar huis. Demi zou gaan koken en we mochten daar mee eten. Ik kon het niet laten en wilde haar even helpen. Nu lekker onder een warme douche (Zo fijn dat hij het weer doet) en dan lekker naar bed toe. Morgen fijn uitslapen.

Baci Baci uit het mooie Italië