Dag 79 in Palermo

Het is alweer dag 79 in een voor mij eerst nog onbekend land. Het land waar de dingen heel anders gaan. Waar het leven totaal anders word geleefd, waar totaal anders word omgegaan met mensen. Het is een land dat totaal niet te vergelijken is met het land waar het voor mij veilig en vertrouwd voelt. Als ik soms even stil sta en terug denk aan de tijd die ik nu hier ben, moet ik wel even slikken. Ik heb al zo veel dingen gezien en zo veel dingen meegemaakt die niemand zal begrijpen tot dat ze het met eigen ogen hebben gezien. Toch merk ik dat ik mij al snel heb kunnen aanpassen aan de cultuur, aan de normen en waarden van dit land, aan hoe ze hier anders om gaan met mensen, met elkaar en met alles erom heen. Het is goed dat ik mij goed kan aanpassen, dat is zeker nodig in een land als deze. Mensen zeggen tegen mij: het went wel. Maar wennen zal het nooit! Zonder de steun van mijn familie had ik het hier nog geen 2 weken volgehouden. Dan zou ik huilend en schreeuwend naar huis gerent zijn. Ik ben mijn familie dankbaar dat ze mij steunen in alles wat ik hier doe, ondanks dat ze zo veel kilometers van mij vandaan zijn.

Deze week was het even pittig, vermoeiend en zwaar. Na het afscheid nemen afgelopen zondag op het vliegveld zat ik er even door heen. Ik moest mezelf nodig weer even bij elkaar rapen en moed inspreken. Ook op het werk verliep alles een beetje moeizaam. Heel veel kinderen waren ziek geweest en waren deze week weer terug. Zoals het voorheen ook was, was het weer totale chaos op het werk. Francesca liet ook merken dat ze even niet meer wist wat ze ermee aan moest. Ook Dani had haar taks bereikt. Deze 2 begeleidsters werken allebei 6 dagen in de week van 8 tot half 8. Met de meiden heb ik het er vaak zat over dat dit een keer fout gaat als die twee het niet rustig aan gaan doen. En dat is wel gebleken deze week. Tijdens de eet momenten ontplofte de bom en dat was best een moment van schrikken en even niet weten wat je dan moet doen. Ik vind het nog steeds verschrikkelijk om te zien hoe ze hier met de kinderen om gaan. Hoe alles maar gaat zoals hun het willen en totaal geen rekening houden met wat de kinderen voelen en willen. Dit is weer een voorbeeld dat het nooit zal wennen voor mij. En dat is maar goed ook. Toch weet ik een weg te vinden om hiermee om te gaan. Dani kwam naar mij toe en moest even met iemand praten en had even een schouder nodig om een traan op te laten. Raar vind ik het dat de leidinggevende hier niks mee doen. Gelukkig was het eind van de week weer een stuk rustiger op het werk. Ik vind het fijn dat mijn collega's vertrouwen in mij hebben en dingen met mij willen bespreken en merken dat ik vragen heb waar ze mij antwoord op willen geven. Dit waardeer ik erg.

Deze week besloot ik maar eens een paar dagen lui te zijn en de andere meiden wat meer te laten doen zodat ik even kon bij tanken. Ik ken dat van mij zelf helemaal niet maar ik had nergens zin in. Ik had er even de kracht en energie niet voor. Maar dan komt bij mij al snel het moment dat ik toch niet stil kan zitten en graag wat dingen wil doen.

Voor vanavond ga ik even lekker skypen met me lieve nicht. Even lekker bij kletsen. Ik merk dat het mij erg goed doet om mensen van thuis te spreken. Om even wat andere dingen te horen en even mijn verhaal kwijt kan. Morgen spreek ik papa en mama gelukkig ook weer even! Wat mis ik de mensen thuis zeg. Afgelopen zondag wilde ik het liefst mee naar huis.. ik was er even klaar mee. Maar natuurlijk zou ik dat nooit echt willen maar een behoefte aan een knuffel van je moeder is erg groot. Maar ik ga het hier nog even volhouden!

Elke dag is een dag dichter bij thuis!

Tot snel mensen.