Dag 103 in Palermo

Ik merk dat ik de laatste tijd niet aan het schrijven toe kom. Maar de behoefte om de dingen van mij af te schrijven blijft. Er gebeurt veel, veel houd mij bezig. En soms is het beter om die gebeurtenissen even van je weg te schrijven. En voor mij is dit een manier.

De tijd gaat langzaam. De tijd gaat snel. Ik weet het niet zo goed, maar het is heel dubbel. Ik kan niet wachten om mijn familie weer te zien, om ze eindelijk weer te kunnen vasthouden. Maar een ander deel van mijn gevoel zegt dat de tijd veel te snel gaat. Het gevoel zegt dat ik hier nog niet klaar ben. Dat ik nog niet naar huis kan. Ik moet er voor zien te zorgen dat ik alles kan afronden hier voordat ik weg ga. Anders ga ik niet met een voldaan gevoel terug naar Nederland. En dat is geloof ik niet helemaal de bedoeling.

Op stage gaat alles zijn gangetje. Ik kan heel erg lachen met de mensen om mij heen. Ik merk dat ik stiekem toch iets te gek met de kinderen ben dan ik mezelf al die tijd heb wijsgemaakt. Dat word verschrikkelijk dadelijk. Ook weer een reden waarom de tijd te snel gaat. Ik ga de kinderen zo erg missen. Zelfs ouders van de kinderen zeggen tegen mijn begeleidster dat de kinderen gek op mij zijn en dat ze het alleen maar over mij hebben. Elke ochtend als ik binnen kom en ik zeg de kinderen "hallo", vliegen ze mij om de benen heen en springen in mijn armen. De glimlach van een kind maakt voor mij elke dag een fijne dag! Een beter begin dan dat kun je bijna niet hebben. Ondanks het feit dat ik niet kan communiceren met de kinderen zoals mijn begeleidster het doet, merk ik dat de band er alleen maar sterker van word. Zij begrijpen mij, ik begrijp hun. En dat is alles wat er nodig is. Daar heb je geen woorden voor nodig. Ik ga die kinderen echt missen.

Ook probeer ik nu de opdrachten van school af te ronden. Maar dat is een heel gedoe. Ik kom maar niet verder. Gelukkig doen ze op stage hun best om dit te kunnen doen. Vandaag had ik een "intakegesprek" met mijn leidinggevende en haar pop. Ik moest er wel om lachen. Ik moest eigenlijk een intakegesprek houden met "echte" ouders. Maar dit was niet toegestaan op stage. Maar mijn leidinggevende stond te springen om dit na te spelen. Zo gezegd, zo gedaan. Geweldig. Ik heb dit uiterst goed gedaan zei mijn leidinggevende. Morgen komt ze terug met haar pop om de zaken af te handelen.

Naast al het werken moet ik ook proberen te ontspannen. Dit is iets wat ik erg moeilijk vind.Waarom? Omdat ik druk in mijn hoofd ben en altijd iets te doen heb. Al is het schoonmaken of werken aan school. Ontspannen vind ik moeilijk als ik weet dat er nog werk op mij ligt te wachten. Toch word ik hier in huis zowat gedwongen om mee te gaan. Dus zo gezegd, zo gedaan. Afgelopen zondag zou het heerlijk warm weer worden hier in Palermo. Mooi, vroeg op staan en spullen pakken. Wij gaan naar het strand! Mondello, her we come! We hebben heerlijk aan het water gelegen, kokosnoten gegeten en lekker getennist. Wat wil je nog meer. Vervolgens kwam er een jongen naar ons toe. Die had ik een tijd terug al leren kennen. Ook heb ik hem vaker horen zingen op het plein. Hij kwam er bij zitten met zijn gitaar en samen hebben we liedjes gezongen. Wat een fijne dag! Om van te genieten. (Stiekem beetje een vakantie gevoel).

Tot snel mensen! Hopelijk hebben jullie nog steeds plezier in het lezen van mijn verslagen!

Ciao