Dag 11 in Palermo

Het is weer maandag. De tijd gaat best wel snel. Gisteren zijn Nathalie en Nina aangekomen in Palermo. Super fijn! Ik kan niet wachten tot ik ze zie en alles kan vertellen wat we tot nu toe hebben meegemaakt en hebben gezien.

De dag begon zoals normaal met Anne aan het ontbijt. We waren best zenuwachtig hoe de dag weer zou gaan verlopen. Het is raar want we zouden zo graag dingen willen veranderen en willen uitleggen waarom en hoe wij bepaalde dingen in Nederland doen. Maar dat zou best moeilijk over kunnen komen. De wens van Anne en mij is eigenlijk dat we graag 1 week zouden krijgen waarin wij mogen laten zien hoe wij het doen. In alles. Maar dat zou bijna te mooi om waar te zijn.

Aangekomen op My School werden we weer hartelijk ontvangen door iedereen. Ze staan dan letterlijk allemaal bij de ingang en lachen ons toe. We krijgen dan altijd een kus en een dikke knuffel. Dat is nog wel even wennen maar dat is gewoon de cultuur hier. We leggen onze spullen weg en gaan aan het werk.

Na een tijd kwam de bazin van het kinderdagverblijf bij me om te vertellen dat Nina en Nathalie er waren. Toen ik dat hoorde wist ik niet hoe snel ik op moest staan en vroeg of ik mocht gaan. Ik kreeg de tranen al in mijn ogen. Zo fijn vond ik het dat ze er waren. Toen ik de ruimte inliep waar ze op ons aan het wachten waren zag ik dat Roos Demi en Anne er al waren. Nathalie kwam op me afgelopen en gaf me een dikke knuffel. Toen brak ik even en moest huilen. Er viel op dat moment zo een grote last van me af alleen bij de gedachte dat het vanaf nu alleen maar beter kon worden. Ook Nina kwam naar me toe en gaf me een dikke knuffel. Ze waren erg geschrokken dat we zo op hun reageerden. Want ook Anne moest huilen. We gingen even zitten en mochten ons verhaal vertellen. Ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen en de blikken van Nina en Nathalie waren bijna onverdraagbaar. Zo aangeslagen dat ze waren door onze verhalen. Nina vertelde dat ze hier nog nooit studenten had gehad. Ze vertelde dat waar ik eigenlijk stage zou gaan lopen het nog erger zou zijn. Maar dat nam ze terug na het horen van onze verhalen. Bizar gewoon. Ze hadden cadeautjes meegenomen voor alle groepen. Daarna zouden ze met de bazin gaan zitten om dingen te bespreken. Wij gingen weer lekker aan het werk.

De dag was eigenlijk weer zoals normaal. Sommige kinderen waren verdrietig en ik besloot even daar mijn aandacht naar toe te leggen. Ik merkte dat het niet hielp om met een kind te gaan zitten en even te knuffelen dus besloot ik even met hem voor het raam te gaan staan. Dat was zo een prachtig moment. Op het moment dat ik voor het raam ging staan....kwam hij ineens zo tot rust. Hij stopte met huilen en staarde naar buiten. Hij legde zijn hoofd op mijn schouder en zo bleef ik nog even staan. Er was heel even een andere leidster (de kokkin) in ons lokaal en ze keek me best een beetje raar aan. Ik besloot dit even te negeren en was bang dat ze niet begreep wat ik deed. Toch liet ik dat even links liggen. Ik was blij dat het jongetje relaxt was. Ik ging weer verder spelen met de kinderen. Aan het eind van de dag was datzelfde jongetje weer aan het huilen en wat gebeurde er.. normaal zou ze met hem op de grond gaan zitten en hem wiegen maar ze pakte hem op en ging voor het raam staan. Ik vond dit vreemd omdat ze me zo vreemd aan keek toen ik dat deed, ik kreeg het gevoel toen ik dat deed dat het niet goed was. Maar nu ik zag dat zij dat ook deed had ik een voldaan gevoel. Heb ik ze dan toch iets kunnen leren? Heb ik haar kunnen laten begrijpen dat het per kind verschild hoe het rustig word?

Toen mochten we gaan en kreeg ik al snel van Nathalie een sms dat ze wilden afspreken voor eind van de middag. We zouden onze appartementen laten zien en daarna zouden we lekker wat gaan eten met z'n alle. Heel gezellig. Eerst kwamen Nathalie en Nina bij ons appartement. We vertelde wat er allemaal al gebeurt was voor onze deur. En dat we zo weinig spullen hebben, dat we geen kleding kasten hebben en eigenlijk niet veel kunnen. Dat ik regelmatig onder een koude douche heb gestaan en dat het ontzettend koud is binnen. Maar het ergste nog dat we allebei bijna niet slapen door het kabaal buiten. Het is echt niet zomaar wat muziek. Bij mij in de slaapkamer trillen de ramen soms zo erg dat ik er bang van wordt. Dat is niet gezond vonden Nathalie en Nina. Ze schrokken ervan en wilde zo snel mogelijk een oplossing zoeken voor ons. Dat zou betekenen dat we een hele lijst met aanpassingen hadden gemaakt en dat Barbara dat moest gaan verbeteren. We zouden het nog even afwachten want Nina had al een afspraak met haar.

Die avond namen Nina en Nathalie ons mee om ergens wat lekkers te gaan eten. Hmmm eindelijk een mooi restaurant die helemaal vol zat met super lekker eten. God wat heb ik genoten zeg. Ondertussen veel kunnen vertellen. Wat valt er dan een last van je schouders af zeg!

Voor nu ga ik lekker slapen en zal ik zien wat morgen de dag brengt.

@Ballaro, Palermo, Italië